Πριν μιλήσουμε για παιδεία δείξε μου πώς φέρεσαι στους σερβιτόρους
Ένα απογευματινό καφεδάκι σε ώρα αιχμής είναι αρκετό για να σε βάλει σε σκέψεις. Κάθεσαι, περιμένεις πόση ώρα κι ο σερβιτόρος δε σε έχει καν δει. Φυσικά, πώς να σε δει με τέτοιο χαμό, άλλος θέλει να πληρώσει, άλλος να παραγγείλει, άλλος να αλλάξει τραπέζι για τέταρτη φορά, γιατί δε βολεύεται, κι εννοείται είναι κι εκείνος που θέλει να παραπονεθεί γιατί στον καφέ έβαλαν τρεισήμισι κουταλιές ζάχαρη κι όχι τέσσερις -μάλλον έχει ειδικό μετρητή στην τσέπη του. Κι όταν τελικά έρχεται να σου πάρει παραγγελία σε κοιτάει λες και σου κάνει χάρη.
Εκνευρίζεσαι λιγάκι, αλλά το αφήνεις να περάσει, βλέποντας το χαμό που επικρατεί. Ίσως είχε δύσκολη μέρα, σκέφτεσαι. Καθώς η ώρα περνάει, το μαγαζί αδειάζει, μέχρι που μένουν πια ελάχιστες παρέες. Στο πίσω τραπέζι κάθεται ένα ζευγάρι γύρω στα πενήντα, φωνάζει το σερβιτόρο για να πληρώσουν κι εκείνος έρχεται, μα δεν είναι πια ο ίδιος. Σαν να έπαθε κάποια μετάλλαξη. Ήταν χαμογελαστός, ήρεμος και συζητούσε με το ζευγάρι -μάλλον συχνοί πελάτες, αν κρίνεις απ’ την οικειότητα.
Ο μεγάλος όγκος δουλειάς πέρασε και τώρα που έχει χαλαρώσει, πάνω στη συζήτηση βγήκε το παράπονο για όσα πέρασε όλη μέρα. Το ζευγάρι έδειξε κατανόηση και προσπάθησε να τον ηρεμήσει. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσεις κι εσύ, είχες απέναντί σου έναν άνθρωπο χαμογελαστό, με όρεξη για κουβέντα και χαβαλέ.
Τότε είναι που σκέφτεσαι ότι χρωστάς μια συγγνώμη σε εκείνον και σε όλους τους σερβιτόρους, εκ μέρους όσων του έκαναν τη μέρα δύσκολη και για όλες τις φορές που κι εσύ άθελά σου ταλαιπώρησες κάποιον. Συγγνώμη που έχουν να κάνουν με πελάτες ξερόλες, χωρίς καμία παιδεία ή τρόπους, που νομίζουν πως όλα περιστρέφονται γύρω απ’ τον εαυτό τους.
Όλοι οι σερβιτόροι είναι εργαζόμενοι άνθρωποι, αλλά δυστυχώς δε δέχονται πάντα το σεβασμό και τη συμπεριφορά που τους αρμόζει. Είναι εκεί για να μας εξυπηρετούν κι όχι να μας υπηρετούν. Αντί να τους διατάζουμε, καλό θα ήταν να λέμε κάνα «ευχαριστώ» και μια «καλή συνέχεια», με ένα ζεστό κι ειλικρινές χαμόγελο, φεύγοντας. Πώς περιμένουμε από εκείνους να είναι πάντα με την καλύτερη διάθεση όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τον κάθε περίεργο που θα έρθει να τους υποδείξει πώς να κάνουν τη δουλειά τους;
Κάθε τομέας έχει τις δυσκολίες του, σίγουρα δε θα θέλαμε κάποιον στη δική μας δουλειά να μας σπάει τα νεύρα ή ακόμα χειρότερα να μας μιλάει με ύφος κι αγένεια. Την επόμενη φορά που θα δούμε κάποιον νευριασμένο ή αγέλαστο σερβιτόρο ας μην τον αρπάξουμε απ’ τα μούτρα. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί απλά να μπούμε στη θέση του για να τον καταλάβουμε.
Ας είμαστε ευγενικοί, ας σκάσουμε ένα χαμόγελο κι αν δεν πιάσει κι αυτό, ίσως προσπαθήσουμε να το ρίξουμε στο χαβαλέ. Κάποια στιγμή θα μαλακώσει, μα ακόμη κι αν δεν έχουμε τόσο καλή διάθεση, τουλάχιστον ας είμαστε αυτό που οφείλουμε, ευγενικοί! Δε μας χρωστάει κάτι, επειδή απλώς κάνει τη δουλειά του, μια δουλειά που όλοι ξέρουμε πόσο κακά πληρώνεται και τι πίεση κουβαλά.
Μα ούτως ή άλλως, ακόμα κι υπερβολικά καλοπληρωμένος να ήταν ένας σερβιτόρος, αυτό δε μας δίνει το ελαφρυντικό να φερόμαστε άξεστα κι απολίτιστα, με ασέβεια. Εμείς θα δείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό, θα απολαύσουμε τον καφέ μας με την καλύτερη εξυπηρέτηση και θα βοηθήσουμε έναν άνθρωπο να βγάλει τη βάρδια του όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Και ποτέ δεν ξέρεις, ίσως την επόμενη φορά κάποιος φτιάξει τη δική μας μέρα στη δουλειά, ωραίο δε θα ήταν;
Συντάκτης: Μαρία Λιμαντζάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
[pillowfights.gr]
