Ανοίξτε τους την πόρτα να φύγουν. Κανέναν μην κρατήσετε ποτέ με το ζόρι. Ό,τι και αν ζήσατε στο παρελθόν, δεν είναι πλέον τίποτα άλλο από μια ξεθωριασμένη ανάμνηση. Πόσες σκιές να αντέξει η καρδιά μας να έχει. Πόσα ψίχουλα αλήθειας να ζητιανεύει από ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας επιλεκτικά.
Ανοίξτε τα μάτια. Σε κάθε σας δύσκολη στιγμή, σε κάθε σας ανάγκη, πόσους μετρήσατε δίπλα σας; Πόσους αλήθεια από εκείνους τους οποίους είχες δεδομένους δέχτηκες το χέρι που είχες ανάγκη; Δυστυχώς, οι δύσκολες στιγμές θα φανερώνουν αλήθειες. Θα μας βγάζουν από τη δύσκολη θέση μιας μεγαλύτερης απογοήτευσης από εκείνους που έρχονται εποχιακά στη ζωή μας.
Με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι τα μεγαλύτερα χαστούκια τα έφαγα σε τούτες τις δύσκολες στιγμές. Εκείνες τις οποίες περίμενα και εγώ, όπως όλοι μας, τους “σίγουρους” φίλους στο πλάι. Εκείνες που με ξάφνιασαν γνωστοί οι οποίοι έμειναν βράχοι δίπλα μου.
Ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε μεγάλες κουβέντες. Δύσκολες κουβέντες. “Πάντα” θα είμαι κοντά σου. Πόσες φορές αλήθεια το τιμήσαμε αυτό; Πόσα εμπόδια υπερπηδήσαμε ώστε να το βγάλουμε ασπροπρόσωπο; Ένα για πάντα με ημερομηνία λήξης. Αν μονάχα λέγαμε θα είμαι εδώ για λίγο, πριν να φουρτουνιάσει μέσα μας θα είχαμε αλήθεια λιγότερους πληγωμένους ανθρώπους.
Οι άνθρωποι έχουν τα μεγάλα υπέρλαμπρα λόγια έτοιμα. Εκεί, να προκαλέσουν θαυμασμό, σιγουριά, ασφάλεια. Δεκάρα δεν δίνουν αν μπορούν να φέρουν εις πέρα τις υποσχέσεις τους. Και κάπως έτσι σιγά – σιγά, σχεδόν προγραμματισμένα πια, σταματήσαμε να ελπίζουμε, να δίνουμε την καρδιά μας με όλη μας την ψυχή.
Αφήσαμε τη λογική να μας περιορίζει. Να μας χαστουκίζει. Να κρατάει καμπανάκια κάθε που πάμε να συνδεθούμε με άνθρωπο. Μα αλήθεια, αντέχεται αυτή η μοναξιά της ψυχής; Να μην μπορείς να χαρείς με την καρδιά σου το όμορφο συναίσθημα του δούναι και λαβείν. Γεμίσαμε καχυποψία κάθε καλή πράξη που δεχόμαστε από ανθρώπους που αλήθεια μας νοιάζονται. Μάθαμε να λέμε συνέχεια “γιατί” να συμπεριφέρεται ο άλλος καλά σε εμάς. Τι να χρειάζεται αλήθεια. Ευτυχώς ακόμη δεν χάθηκε η ανθρωπιά. Ίσως να σπανίζει, μα αλήθεια ακόμα υπάρχει.
Αν επιμένουμε να κρατάμε ανθρώπους στη ζωή μας που πηγαινοέρχονται, το μόνο που κάνουμε είναι να παρατείνουμε μονόδρομες σχέσεις. Κι ας είναι φιλικές, ερωτικές, ας τις ονομάσουμε ό,τι ζητά η καρδιά μας, αυτοί που πραγματικά θέλουν να είναι στη ζωή μας, δεν το κουνάνε ρούπι από δίπλα μας. Ούτε στις φουρτούνες μας, ούτε στις μαύρες μας.
Εκεί μας αγαπάνε διπλά. Επειδή γνωρίζουν ότι εκείνοι οι οποίοι νοιάζονται προσφέρουν μόνο την αγάπη τους. Μόνο αυτή μπορεί να γιατρέψει και να κάψει το παρελθόν. Δίπλα μας μετράνε μόνο εκείνοι οι οποίοι έμειναν. Δεν έχει σημασία εάν είναι λίγοι ή πολλοί. Το μόνο που μετρά είναι πως δεν έφυγαν στη φουρτούνα μας.
