Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
Θυμό. Μόνο αυτό έχεις, ακούγοντας το όνομα του. Θυμό. Με σένα, όχι με εκείνον, γιατί θα έπρεπε να καταλαβαίνεις πια τους ανθρώπους. Πότε αγαπάνε και πότε εκμεταλλεύονται. Πότε είσαι ώμος να ακουμπήσουν και πότε γίνεσαι σκάλα να ανέβουν. Πότε σου κρατάνε το χέρι για να βαδίζετε μαζί και πότε για να κρατηθούν και στη συνέχεια να σε δαγκώσουν. Σε θυμούνται στην ανάγκη τους και μετά σε ξεχνάνε.
Θυμό. Αυτό έχεις τώρα. Ρε, που πήγε η ανθρωπιά σας; Που πήγε, ρε γαμώτο, η ψυχή σας; Τι νομίζεται πως είναι οι ψυχές; Παιχνίδια; Λίγη τσίπα πάνω σας δεν έχετε; Γιατί πληγώνετε ανθρώπους, που μόνο αγάπη ήθελαν να σας δώσουν; Γιατί, γαμώ τα απωθημένα σας μέσα, γιατί; Τι νομίζετε, ρε; Θα μείνετε ατιμώρητοι; Όλα πληρώνονται κάποια στιγμή.
Σεβαστείτε τους ανθρώπους, σεβαστείτε τα συναισθήματα τους, σταματήστε να παίζετε με ψυχές. Κι αν δεν αντέχετε να αγαπήσετε ή δεν αντέχετε να αγαπηθείτε, μην στέκεστε εμπόδιο σε ανθρώπους, που ξέρουν να αγαπούν. Αφήστε την αγάπη γι’ αυτούς που μπορούν. Αφήστε την αγάπη γι’ αυτούς που ονειρεύονται. Αφήστε την αγάπη γι’ αυτούς που ξέρουν να νιώθουν.
Σήκω, γλυκιά μου, φόρα το πιο όμορφο χαμόγελο στα χείλη σου και μην σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις στην αγάπη. Άφησε τον θύτη, κάπου παρακάτω θα βρει τον δικό του δήμιο. Δεν χαρίζεται η ζωή, θα το δεις. Εσύ να χαμογελάς και προχώρα μπροστά. Μόνο μπροστά. Κάπου παρακάτω θα ανοίξει μια αγκαλιά και θα είναι μόνο για σένα. Θα το δεις.
Έχε εμπιστοσύνη στη ζωή, ξέρει τι παίρνει και τι αφήνει. Μπροστά είναι αυτό που σου αξίζει. Χαμογελα εσύ, και βάδισε στο δικό σου μονοπάτι. Κάπου παρακάτω σε περιμένει ένας άνθρωπος. Ο άνθρωπός σου!!!
[loveletters.gr]
