Η Μαίρη Συνατσάκη φωτογραφήθηκε με όλα τα αρνητικά σχόλια, το κράξιμο και τις βρισιές, που της γράφουν διάφοροι στα social media, να αποτυπώνονται με προτζέκτορα πάνω στο σώμα της!
Μια γενναία, αν μη τι άλλο, και πρωτότυπη απόφαση πήρε η Μαίρη Συνατσάκη, η οποία δέχθηκε να φωτογραφηθεί με τα -ανώνυμα και μη- αρνητικά και υβριστικά σχόλια, που της γράφουν διάφοροι στα social media…
[expander_maker more=»Διαβάστε περισσότερα» less=»…»]
Όπως έγραψε η ίδια, αναρτώντας τις φωτογραφίες, στην αρχή ήταν άνετη. Δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία.
Αλλά όταν ο φωτογράφος άναψε το φως του προτζέκτορα και είδε μαζεμένες τις βρισιές και όλο αυτό το μίσος και τον διαδικτυακό εκφοβισμό, πάγωσε και ντράπηκε.
Ιδού οι φωτογραφίες και η ανάρτησή της:
Όλα αυτά είναι λόγια που έχουν γραφτεί για εμένα κάτω από δικά μου βίντεο ή από συνεντεύξεις μου.
Ο @panos.astor.koffas μου πρότεινε να με φωτογραφίσει αποτυπώνοντάς τα επάνω μου και συμφώνησα χωρίς να είμαι τελικά έτοιμη για εκείνο το απόγευμα. «Να στα δείξω;» με ρώτησε και φώτισε τον προτζέκτορα «Ναι καλέ! Έχουν δει τα μάτια μου, ουουουουου» του απάντησα άνετη. «Έχω κάνει copy paste ακριβώς όπως ήταν γραμμένα αυτά που μου έκαναν περισσότερη εντύπωση. Δεν έχω διορθώσει ορθογραφικά».
Ξεκίνησα να διαβάζω το κείμενο και το σώμα μου άρχισε να καμπουριάζει περισσότερο από το συνηθισμένο.Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα. Το άνετο χαμόγελό μου είχε παγώσει. Ήταν πάρα πολλά. Κι έτσι συγκεντρωμένα όλα μαζί… ήταν πάρα πολλά. Ντράπηκα. Που ήμασταν σε αυτό το δωμάτιο 4 άνθρωποι και τα έβλεπαν όλοι. Ένιωσα απολύτως εκτεθειμένη. Σαν να με είχαν γδύσει. Οι χειρότερες σκέψεις που θα μπορούσε να κάνει κάποιος για εμένα, εκεί μπροστά μου. Ντράπηκα.
Σκέφτηκα αυτόματα όλους εκείνους που μπορεί να είχαν πέσει πάνω σε αυτά τα σχόλια και να τα είχαν διαβάσει, και ντράπηκα κι άλλο. Η ευκολία του απρόσωπου μίσους στο Ίντερνετ είναι… είναι λυπητερή. Δεν έχει σημασία αν έχεις 100 followers ή 600.000. Αν εκθέσεις κάτι από εσένα εκεί έξω, οι πιθανότητες να σου ρίξει κάποιος τον οχετό του είναι πάρα πολλές. Στάθηκα στην αντανάκλαση του προτζέκτορα και τα λόγια με χτύπησαν. Είμαι όλα αυτά; Τι έκανα σε εκείνον που έγραψε κάτι τόσο άσχημο για μένα; Πώς τον έβλαψα;
Παιδευόμουν χωρίς νόημα, μέχρι που ήρθε μια μικρή σωτήρια μικρή σκέψη στο νου μου. Πώς γίνεται να ντρέπομαι εγώ, για τον «εμετό» που μου πέταξαν κι όχι εκείνοι που τον έριξαν; Όλα αυτά είναι λόγια που έχουν γραφτεί για εμένα αλλά δεν χαρακτηρίζουν εμένα. Τα λόγια χαρακτηρίζουν εκείνον που τα έγραψε. Ένας θυμωμένος, πληγωμένος άνθρωπος, θα γράψει θυμωμένα, πληγωμένα πράγματα.
Δε ντρέπομαι πια. Όσο «καθαρίζομαι» από όλα αυτά, κι όσο κάνετε κι εσείς το ίδιο για τα αντίστοιχα που μπορεί να έχετε δει στα δικά σας προφίλ, σκέφτομαι πως είναι εκατομμύρια φορές προτιμότερο να συνεχίζεις να εκθέτεις κάτι από εσένα εκεί έξω στον κόσμο με κίνδυνο να λερωθείς, παρά να φοβηθείς, να μικρύνεις, να χαθείς στα πλήθη των θυμωμένων.
Σκουπίσου και συνέχισε.
[/expander_maker]
