του Γεωργίου Γρηγοράκη …
Σε μια εκπληκτική σκηνή, την ομορφότερη κατά την άποψη μου της έως τώρα καριέρας του, ο Tom Hanks υποδύεται ένα ναυαγό στην ομώνυμη ταινία ¨Cast Αway¨ οποίος στην προσπάθεια του να επιβιώσει, εκτός των άλλων, εξεύρει καταφύγιο συντροφικότητας σε μια απλή μπάλα του βόλεϊ με την οποία συνομιλεί επί 4 έτη προκειμένου να εξοβελίσει τη μοναξιά που τον μαστιγώνει στο ερημονήσι. Η μπάλα ¨βαφτίζεται¨ Wilson και εξανθρωπίζεται καταλαμβάνοντας κεντρικό ρόλο στο έργο. Ο πρωταγωνιστής δεν την αποχωρίζεται και με μια σχεδία δραπετεύει στον ωκεανό σε μια απέλπιδα αναζήτηση σωτηρίας. Η κούραση ωστόσο τον έχει καταβάλει και η μπάλα με τα ελαφρά κύματα που χτυπούν τη σχεδόν διαλυμένη σχεδία τον εγκαταλείπει πέφτοντας στο νερό…
Ο ναυαγός εντελώς εξαντλημένος βουτάει να την πιάσει αλλά το ωκεάνιο ρεύμα την απομακρύνει σταθερά … Το ένστικτο της επιβίωσης στο τέλος υπερισχύει. Ο πρωταγωνιστής γυρνάει στη σχεδία αποκαμωμένος ζητώντας συνεχώς συγγνώμη γι΄ αυτόν τον αποχωρισμό με το πλάνο να επικεντρώνεται σταθερά στον Wilson που χάνεται στον θαλάσσιο ορίζοντα… Η σκηνή κορυφώνεται δραματουργικά με το σπαρακτικό κλάμα του ηθοποιού. Κλάμα γοερό που θυμίζει παιδάκι που του κόβεται η ανάσα από τους λυγμούς. Σαν ένα πεντάχρονο αγοράκι που ψάχνει απεγνωσμένα τη μαμά του και σε μια άψογα σκηνοθετημένη προσπάθεια που υποστηρίζει με πειστικότητα, έστω και στιγμιαία, ότι και τα πράγματα έχουν ψυχή…(το σχετικό βίντεο είναι διαθέσιμο λίγο πιο κάτω για όποιον επιθυμεί)
Αν το καλοσκεφτούμε η πρωτόγνωρη πανδημική κρίση είναι ένα χτύπημα στην ανθρωπότητα όπως την ορίζαμε έως τώρα . Η θλίψη που μας προκαλεί είναι ευρύτερη των ιατρικών λόγων. Είναι η θλίψη του αποχαιρετισμού, μόνιμου ή πρόσκαιρου, από οτιδήποτε αγαπούσαμε. Το παράδοξο είναι ότι αυτός ο αποχαιρετισμός – απομόνωση στη συγκεκριμένη περίπτωση, λειτουργεί ως το πιο σπουδαίο προληπτικό και θεραπευτικό μέσον. Σαν ένα αναγκαίο ταξίδι στην εσωτερικότητα μας που μας αποξενώνει από τα κοσμικά. Σαν μια ατομική προσευχή που αγκαλιάζει με ευχή και ελπίδα όλο τον κόσμο. Εκεί είναι που η εσωτερικότητα μας αποκτά τη μεγαλύτερη εξωστρέφεια που υπάρχει. Εκεί είναι που το μυαλό, η ψυχή και η και η καρδιά μεγαλουργούν και θριαμβεύουν με πίστη στο ναό του σώματος. Και τότε το ταξίδι μέσα μας δεν υστερεί σε τίποτε από κανένα ταξίδι σε οποιαδήποτε σημείο της γης, της θάλασσας, του ουρανού.
Όλα γίνονται σπουδαία και μεγάλα. Το ¨μένουμε σπίτι¨ αποτελεί μια περιπέτεια. Το σπίτι μας φαντάζει τεράστιο. Σα μια μικρή πολιτεία που μας παρασύρει στα σπλάχνα της και που το δωμάτιο μας με τα αντικείμενα μας μετουσιώνεται σε ένα ολόκληρο κόσμο που μας καλεί σε μια γενναία εξερεύνηση. Ιδού λοιπόν η πρόκληση να ανακαλύψουμε, να ξαναγνωριστούμε και να ξανασυστηθούμε με τους εαυτούς μας. Ιδού η πρόταση να αναβιώσουμε κάθε λογιών αναμνήσεις. Ιδού η αφορμή να προσεγγίσουμε τα πράγματα εκείνα των πρότερων χρόνων μας σαν μια απρόσμενη ευκαιρία που μας δίνεται για μια εκ νέου γνωριμία ανόθευτη και βαθιά ανθρώπινη… Ο χρόνος πλέον υπάρχει … η θέληση ;
